System pracy przymusowej był w łódzkim getcie szczególnie rozbudowany. Pracę wykonywano w zakładach i fabrykach położonych na terenie getta. Zyski, jakie Niemcy czerpali z tej produkcji sprawiły, że nie zostało ono zlikwidowane aż do sierpnia 1944 roku. Getto w Łodzi było w praktyce obozem pracy. Do końca 1940 roku utworzono aż 30 zakładów pracy, zwanych „resortami”. W 1941 r. było ich już 55, zatrudniały ok. 30% ogółu dorosłych mieszkańców getta. W 1942 r. praca w „resortach” stała się warunkiem przeżycia. Ci, którzy nie pracowali, byli z getta deportowani. Stało się to impulsem do tworzenia kolejnych miejsc pracy: w 1942 r. istniało już ponad 90 zakładów, w których pracowało 80% mieszkańców getta, również dzieci i młodzież. W latach 1943-1944 liczba „resortów” wzrosła do ponad 100, a zatrudnionych było 95% ludzi. Praca odbywała się w strasznych warunkach. Władze III Rzeszy zarobiły w ten sposób miliony marek.