Marysin stanowił północno-wschodnią część łódzkiego getta. Był to teren z polami uprawnymi, ogrodamii działkami. Nazwa Marysin stała się w getcie synonimem uprzywilejowania i dobrobytu. Położone tam domy wypoczynkowe dla wysokich urzędników gettowej administracji oraz letnie domy dygnitarzy, a nawet działki, na których niektórzy zakładali ogródki warzywne, prawdopodobnie budziły gniew przeciętnego mieszkańca getta. W początkach istnienia getta, na Marysinie działały domy dziecka, szkoły, kolonie i półkolonie. Kolonie odbywały się od lipca 1940 roku do października 1941 roku. Wzięło w nich udział łącznie 13.789 dzieci. Funkcjonował również teatr o nazwie „Dzieci Dzieciom”, wydawano biuletyn pod tytułem „Jutrzenka”. Getto łódzkie było jedynym, w którym stworzono specjalną enklawę dla dzieci, namiastkę wolności i swobody, z zielenią, lepszym wyżywieniem i opieką lekarską. W latach 1940-1942 Marysin miał charakter tętniącego życiem „Miasta Dzieci”. We wrześniu 1942 roku, podczas tzw. „Wielkiej Szpery”, dzieci z Marysina wraz z tysiącami innych małych mieszkańców getta wywieziono do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem. Budynki po „Mieście Dzieci” przejęły w późniejszym okresie resorty pracy.